woensdag 5 april 2017

Interview

Een interview over mijzelf, het ging dus echt gebeuren. Over mijn leven als grotendeels alleenstaande ouder, liefde op afstand, wat dat doet met je gezin, jezelf, je relatie.

Het voelt een beetje als een trouwdag zonder partner. Of een ziekenhuisopname zonder ziekte. Een bevalling zonder baby. Een afstudeer bijeenkomst zonder diploma.Een verjaardag zonder taart, cadeautjes of bezoek (nou ja, behalve degene die het interview af nam).

Voor een moeder van vier kinderen die zelf ook nog werkzaam is in een beroep waarbij je anderen verder op weg helpt, is zo'n moment waarbij alle aandacht naar mijzelf en mijn belevingswereld gaat op zijn minst onwennig en zeker ook bizar te noemen. Een klein regeltje in een email naar een damesblad triggerde bij een redacteur iets waardoor er een uitnodiging kwam voor een interview. Het gesprek duurde drie uur. Ik had nog wel uren door kunnen praten. Dat krijg je als je de enige volwassene in huis bent (sorrie kids, jullie doen te veel je eigen ding op je eigen kamer om als gezelschap in huis te tellen). Ik ben steeds meer gaan praten in de afgelopen jaren als alleenstaande moeder (sorrie partner, je bent te veel, te lang van huis om mijzelf geen alleenstaande moeder te noemen). Vroeger was ik de stilste van mijn broers en zussen. Niet meer. Ik kan wat afkletsen. Gelukkig voor mijn kinderen en klanten, kan ik nog wel goed luisteren. En vragen stellen. Vragen die voortkomen uit mijn eigen ervaringen, kennis, en het luisteren naar anderen. Want als wijsheid uit mijn eigen, saaie leventje als bijna thuiszittende bijna alleenstaande moeder voort moet komen, dan vrees ik het ergste. 

De uitnodiging voor het interview triggerde bij mijzelf ook iets. iets dat er al jaren is, dat af en toe opleeft, en dat nu dus wederom vorm krijgt door middel van dit blog. Een poging om al die voorbij stormende ideeën en andere hersenspinsels in een soort van structuur genoteerd te krijgen. Zodat ik het later zelf nog eens terug kan lezen. Fijn dat het wereld wijde web daar een plek voor heeft. Met de gedachte dat het makkelijk delen is met iedereen. De werkelijkheid voor mij is dat ik zelf geen zin heb om meters notitieblokken een plek te geven in mijn huis, maar alles lekker kan opslaan ergens in een wolk. Roze, zwarte, met een gouden randje, maakt niet uit. Eigenlijk een interview voor en door mijzelf.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.